MAŁE PIĘŚCI: KLICZKO vs FURY (cz. 2)

Pierwsze danie główne analizy walki Kliczko vs Fury. Święta wojna rozgorzała na dobre i nic już jej nie zatrzyma. Jeżeli nie radzicie sobie z ''Małymi pięściami'', lepiej zejdźcie z linii ognia.

WŁADIMIR KLICZKO: NARZĘDZIA KONTROLI

Hegemon wagi ciężkiej od ponad dekady prezentuje boks minimalistyczny, skoncentrowany na funkcjonalnym działaniu i bezpieczeństwie. Narzędzia kontroli Władimira Kliczki są pozbawione jakichkolwiek ornamentów i służą tylko jednemu celowi - dominującemu zwycięstwu.

1. Lewy prosty - podstawowa broń w arsenale Ukraińca, której wagę podkreślał m.in. nieżyjący już Emanuel Steward, wybitny trener i mentor. Pod okiem Stewarda (pracowali wspólnie w latach 2004-2012) Kliczko zmienił się w boksera myślącego w pierwszej kolejności o defensywie. Wcześniej polegał raczej na urozmaiconym ataku, przyjmował zbyt wiele ciosów i tracił zbyt wiele energii. Obecnie prawie wszystkie akcje Kliczki zaczynają się od lewego prostego, który spełnia trzy ważne funkcje:

- funkcja defensywna: blokowanie i zbijanie ciosów przeciwnika na wpół wyprostowaną przednią ręką

- funkcja ofensywna: lewy prosty Kliczki jest często bardzo mocnym ciosem i spycha rywali do obrony

- funkcja sondująca: Władimir cierpliwie przygotowuje akcje i dystansuje, namierzając rywali przednią ręką i maskując nią uderzenie prawym prostym

Uwaga: przeciwko zawodnikom walczącym z odwrotnej pozycji Kliczko trzyma przednią rękę wyżej niż zwykle, by zbijać prawy prosty mańkuta i natychmiast kontrować prawą ręką. Kontrowanie nie leży jednak w naturze Władimira i w większości starć ogranicza się on do nieustannie aktywnego jabu.

2. Prawy prosty - precyzyjny cios o nokautującej mocy, wyprowadzany przez Władimira w kombinacji raz-dwa (bezpośrednio po lewym prostym). Prawy prosty Kliczki jest jednym z najbardziej niebezpiecznych uderzeń w nowoczesnym boksie. Ukrainiec jest w pierwszej fazie walki ostrożny, ale kiedy znajdzie właściwy dystans za pomocą lewego prostego i pracy nóg, wyprowadza prawe proste z dużą regularnością. Dysponuje nienaganną techniką - dba o siłę i szybkość uderzenia, a zarazem nie traci balansu i nie odsłania się podczas ataków, niemal zawsze zachowując stabilną pozycję. Większość nokautów Kliczki to akcje, w których trafił kombinacją raz-dwa w momencie wykonywania przez przeciwnika uniku lub innego manewru defensywnego. Rywal próbuje obejść lewą rękę i przejść do kontrataku, po czym zostaje zastopowany. Timing i doświadczenie Ukraińca pozwalają na zadanie najmocniejszego ciosu w odpowiednim momencie.

3. Lewy sierpowy - bezpośrednie uderzenie, które Kliczko zadaje z pełnym poświęceniem. Zakończył nim walki z kilkoma renomowanymi przeciwnikami, takimi jak Ray Austin, Eddie Chambers i Kubrat Pulew. Podczas wyprowadzania lewego sierpowego Ukrainiec pochyla się do przodu i angażuje w cios całe ciało. W pierwszej fazie uderzenia pięść Kliczki znajduje się na wysokości jego pasa i przeciwnik instynktownie opuszcza gardę, spodziewając się uderzenia na korpus. Wówczas lewa ręka Władimira zatacza niewielki łuk i na głowę rywala spada bezpośredni lewy sierpowy. Kliczko używa tego uderzenia dość rzadko, ponieważ można je mocno skontrować, zwłaszcza walcząc z odwrotnej pozycji.

4. Defensywa - fundament ringowej tożsamości dojrzałego Władimira Kliczki. Struktura jego boksu opiera się - jak wspominaliśmy w punkcie pierwszym - na defensywnej mentalności. Kliczko nigdy nie spieszy się z atakami, nawet wywierając presję stara się za wszelką cenę uniknąć przyjmowania ciosów. Potrafi zbijać uderzenia lewym prostym i stosować szczelny blok, ale jednym z dwóch głównych elementów jego defensywy jest kontrowersyjny, często nadużywany klincz. Ukrainiec używa w nim swojej masy i siły, kładąc się na plecach ściąganego w dół przeciwnika, obalając go i popychając. Tego rodzaju zabiegi są przedmiotem nieustannej krytyki ze strony części kibiców i ekspertów. Wskazuje się na różnicę między liberalnym podejściem sędziów do ukraińskiego mistrza na terenie Niemiec i bardziej surowym arbitrażem na terenie Ameryki. Przykładem amerykańskiego podejścia jest pojedynek Kliczko vs Jennings w nowojorskiej Madison Square Garden z kwietnia tego roku, w czasie którego Władimir był wielokrotnie ostrzegany przez sędziego, a klincze szybciej rozdzielano.

5. Praca nóg - drugi główny element defensywy ukraińskiego mistrza i trzon jego bokserskiej strategii. Dzięki pracy nóg Władimir błyskawicznie skraca ring, kontroluje dystans i zadaje uderzenia z bezpiecznych, efektywnych pozycji. Było to szczególnie widać w pojedynku z Davidem Haye’em, gdy Kliczko miał kłopoty z czystym trafieniem rywala, jednak utrzymywał panowanie nad walką poprzez płynne poruszanie się w ringu, znajdowanie się na przemian w dystansie - by wywrzeć presję - i poza dystansem, by uniknąć ataków Haye’a. Emanuel Steward porównywał ''footwork'' Kliczki do pracy nóg Manny’ego Pacquiao. ''Jeśli chodzi o kwestie poruszania się w ringu, balansu i koordynacji, Władimir jest najlepszym zawodnikiem, z jakim kiedykolwiek pracowałem'', mówił architekt sukcesu ''Doktora Stalowego Młota''.

MAŁE PIĘŚCI: KLICZKO vs FURY (cz. 1) >>>