BEST I TRAINED: JOE GOOSSEN

Joe Goossen od lat należy do grona cenionych szkoleniowców, a ostatnimi czasy został przepytany przez magazyn The Ring pod kątem swoich najlepszych podopiecznych.

Sława Kalifornijczyka urosła wraz z wprowadzeniem na szczyt Michaela Nunna, który zdobył tytuły w wagach średniej i super średniej, mając na rozkładzie gwiazdy pokroju Donalda Curry'ego, Marlona Starlinga czy Irana Barkleya. Później do jego stajni dołączyli bracia Ruelas - Gabriel (pas WBC w kategorii super piórkowej) i Rafael (champion IBF wagi lekkiej), a także Frankie Liles, będący przez kilka lat na szczycie dywizji super średniej. Kto wie, czy największej chwały Goossenowi nie przyniosła jednak praca z Diego Corralesem, zwłaszcza podczas jego kapitalnej, wygranej wojny z Jose Luisem Castillo, która została uznana za walkę roku 2005. Na uwagę zasługiwały przede wszystkim twarda ocena wydarzeń ringowych i sposób, w który Goossen motywował swoich podopiecznych podczas trwania walki. W ostatnich latach Amerykanin był trochę w cieniu, choć postacie, które trenuje i trenował - Ryan Garcia, Frank Sanchez czy Gurgen Hovhannisyan - nadal mogą robić wrażenie. 

Najlepszy jab: Michael Nunn

- Był niezwykle wysoki jak na wagę średnią, a na dodatek boksował z odwrotnej pozycji. Potrafił okrążać rywali, nigdy nie atakował bezpośrednio prostym. Chodził na boki i okrążał przeciwników. Trzeba było nadążać za jego ruchami, by nie być trafianym prostymi, a było to naprawdę trudne, bo Nunn podwajał, potrajał jab, a nawet zadawał te same cztery uderzenia. Naprawdę używał ich jako broni, a nie, by ustawić przeciwnika. Wstrząsał rywali prostymi, widziałem, że gdy je zadawał, dokręcał kciuk i nadgarstek.

Najlepszy w obronie: Michael Nunn

- Trafienie go czysto było niemalże nie do zrobienia. Al Bernstein powiedział raz, że Nunn nie tylko nie przegrywa walk, ale nie przegrywa także i rund. Trafienie go było czymś naprawdę trudnym, dla niektórych wręcz niemożliwym.

Najszybsze ręce: Ryan Garcia

- Jeżeli chodzi o szybkość, oszałamiąjącą szybkość jednego ciosu, Ryan Garcia idealnie pasuje do tego opisu. Jego lewy sierpowy był niesamowicie szybki, nikt nie był w stanie go wychwycić. Jeśli chce zadać krótkie uderzenie, prosto z biodra, z linii talii, to nic nie zapowiada takiego ciosu.

Najlepszy na nogach: Michael Nunn

- Jego nieuchwytność i praca nóg - spójrzcie na walkę z Frankiem Tate'em, to, co robi, jest niesamowite. Istnieją nagrania z najlepszymi momentami z walk Nunna, na których skupiono się na jego pracy nóg i obronie. Było to bardzo podobne do stylu Muhammada Alego.

Najinteligentniejszy: Michael Nunn

- On był tym, których nazywa się wyróżniającymi się. Najwyższe IQ, prawdopodobnie Nunn.

Najsilniejszy fizycznie: Rafael Ruelas

- Jeżeli chodzi o walkę w zwarciu, utożsamiam ją z siłą, ponieważ trzeba być silnym, by utrzymać się w zwarciu i klinczu. Nie sądzę, by był ktoś skuteczniejszy i lepiej wyszkolony w tym stylu walki niż Rafael Ruelas.

Najodporniejszy na ciosy: Frankie Duarte

- Podłączenie go było praktycznie możliwe. Był bokserem wagi koguciej, ale jego głowa miała rozmiar pięściarza wagi średniej. Jego głowa była podobna do tej, która miał Randall "Tex" Cobb (pięściarz wagi ciężkiej - dop.red.)

Najmocniej bijący: Diego Corrales

- Diego Corrales potrafił bardzo łatwo zamroczyć czy znokautować jednym uderzeniem i robił to dość często.

Najlepiej wyszkolony: Rafael Ruelas

- Nunn nie był technikiem, polegał bardziej na instynkcie, boksował swodobnie, ale nie było w tym wielkiego ładu. Rafael Ruelas był najlepiej wyszkolonym pięściarzem, boksującym w półdystansie, z którymi miałem okazję pracować. Pod moim skrzydłem przegrał jedynie z dwoma - Oscarem De La Hoyą i Kostią Cziu - to naprawdę niezła obsada.

Najlepszy ogółem: Michael Nunn

- Nunn miał to wszystko - szybkość, rozmiar, celność, obronę, wytrzymałość fizyczną, był niezwykle pewny siebie. Był pięściarzem, jakiego spotyka się raz w życiu.