Walki na gołe pięści

Walki na gołe pieści  (bare-knuckle boeing) – dominująca w XVIII oraz XIX wieku forma boksu, w której pięściarze toczyli walki nie używając rękawic. Mimo mogących z tego wynikać podobieństw, mecze bokserskie znacząco różniły się od starć ulicznych, szczególnie po ustanowieniu przez słynnego Jacka Broughtona w 1743 roku pierwszego w historii nowożytnego pięściarstwa zbioru przepisów, czyniących sport bardziej bezpiecznym.

Pojedynki na gołe pieści odbywały się w różnych miejscach – czasami były to kluby uczęszczane przez najwyższej klasy dżentelmenów, a czasami, na terenach, na których uprawianie pięściarstwa było zakazane, peryferyjne polany. Boje rozgrywane na tych ostatnich nierzadko musiały być przerywane ze względu na nadciągający zmierzch, nawet jeżeli rozpoczynały się we wczesnych godzinach popołudniowych. Charakterystyczne bowiem dla tamtego okresu były niezwykle długie, trwające po kilkadziesiąt rund (rundy, podobnie jak same walki, nie były objęte limitem czasowym i kończyły się w momencie nokdaunu) pojedynki, spośród których rekordowy stoczyli w 1856 roku w Melbourne James Kelly i Jack Smith. Ich starcie trwało aż 6 godzin i 15 minut.

Po opublikowaniu w 1867 roku przepisów Queensberry Rules, walki na gołe pieści zaczęły być stopniowo wypierane przez obecne do dnia dzisiejszego mecze z użyciem rękawic.

Do czołowych pięściarzy ery bare-knuckle zaliczali się między innymi tak znakomici zawodnicy, jak wspomniany Broughton, James Figg, Tom Cribb, Bill Richmond, Daniel Mendoza, Tom Sayers, John Jackson, Jem Mace, Joe Coburn czy John L. Sullivan.