MAŁE PIĘŚCI: W OBRONIE SZPILKI

Jakub Biłuński, Opracowanie własne

2015-04-13

Artur Szpilka zasłużył na szacunek, widać to już bardzo wyraźnie. Media będą wciąż wracać do jego pozaringowych wybryków, ale doceńmy rozmach, z jakim rozwija się bokserska kariera. ''Małe pięści'' wcielają się dzisiaj w rolę adwokata. Pozdrowienia do więzienia!

W OBRONIE SZPILKI

       Chciałem uniknąć pisania o bójce Artura Szpilki z Krzysztofem Włodarczykiem. Świat boksu obfituje w stokroć ważniejsze i ciekawsze wydarzenia. Śmieszy mnie jednak oburzenie sporej grupy czytelników, dziennikarzy i ludzi ze środowiska. Wylicza się Arturowi szereg wad - od niedojrzałości emocjonalnej, przez chuligańskie skłonności, do prymitywnego światopoglądu. I trzeba przyznać, że jest w tym trochę racji. Szpilka być może na zawsze pozostanie w głębi duszy porywczym ulicznikiem, któremu marzy się dyktatura Kmiciców. Ale dobrze wiemy, że boks to nie kółko różańcowe i że trafiają do tego sportu różni ludzie, nierzadko typy spod ciemnej gwiazdy. Szpilka nie stanowi żadnego wyjątku. Na tle Sonny’ego Listona, Mike’a Tysona, Derecka Chisory i wielu innych mistrzów prezentuje się wręcz niewinnie. Najlepsi polscy pięściarze ostatniego ćwierćwiecza - z Dariuszem Michalczewskim, Andrzejem Gołotą i Tomaszem Adamkiem na czele - byli zresztą nie mniej kontrowersyjni od chłopaka z Wieliczki. Boks zawodowy wymagał od nich jedynie ciężkiej pracy, radykalnych wyborów, bezwzględności w dążeniu do celu. Wiązanie klasy sportowej z moralnością jest nieporozumieniem. Poza tym napięcie między Włodarczykiem i Szpilką narastało od dawna i obaj dolewali oliwy do ognia. Przedstawianie sprawy w czarno-białych kolorach wygląda mało rzetelnie.

       Zamiast ekscytować się błahostkami, skupmy się na analizie amerykańskiej kariery ''Szpilberga''. Ronnie Shields chwali wyszkolenie techniczne Polaka - tutaj ukłony należą się Fiodorowi Łapinowi. Rosyjski inżynier miał na Szpilkę pomysł i konsekwentnie go realizował. Udało mu się również odpowiednio ułożyć Artura przed kluczową walką z Adamkiem. Plan taktyczny zakładał uważną defensywę opartą na pracy nóg, cierpliwość w ataku i zmuszenie rywala do wywierania presji. Szpilka z premedytacją oddał inicjatywę Adamkowi, który nie potrafił dopaść młodzieńca w ringu i przyjmował dużo pojedynczych uderzeń. Nie czyniły one spustoszenia, lecz wygrywały rundy. Mimo zaskakująco dojrzałego występu (warto podkreślić efektywną pracę przedniej ręki), pogromca ''Górala'' sprawiał wrażenie boksera zamkniętego w schemacie, który nie sprawdzi się przeciwko silniejszym fizycznie zawodnikom, takim jak Bryant Jennings czy Aleksander Powietkin. Naturalnych ''ciężkich'' pokonuje się różnorodnymi kombinacjami, balansem ciała, zmianą tempa walki. Kunktatorstwo oznacza śmierć. Czy Shields nauczy Szpilkę bardziej nieprzewidywalnego i aktywniejszego boksu? Z pewnością będzie próbował, widać to w pierwszych filmach ze wspólnych tarczowań. Zawodnik bijący haki w półdystansie, płynnie przechodzący do dystansowej roboty i oryginalnych sekwencji ciosów prostych, amortyzujący uderzenia i destrukcyjnie nastawiony; chciałbym tak mówić o ''Szpilce''. Choć trzej olbrzymi - Fury, Wilder i Kliczko wydają się być poza zasięgiem, wejście do pierwszej dziesiątki królewskiej dywizji jest jak najbardziej możliwe. Dodam jeszcze, że nigdy nie pogodzę się ze stosunkiem Andrzeja Wasilewskiego do niezależnych mediów, ale nie mam zamiaru umniejszać jego zasług w budowie projektu ''Szpilka''. Oprócz stworzenia warunków dla rozwoju i wykreowania wyrazistego wizerunku, wykorzystał najlepsze cechy charakteru Artura. Nowy podopieczny Ala Haymona imponuje ambicją, nie zadowala się panowaniem na polskim rynku. Stawia sobie najwyższe cele i wszystko im poświęca. Młodzi polscy bokserzy powinni brać z niego przykład.

Przy okazji polecam lekturę kultowego tekstu Łukasza Dynowskiego, który ukazał się po bójce Szpilki z Zimnochem: ŁOBUZY ŁOBUZUJĄ >>>