Dokładnie sto lat temu, 13 maja 1914 roku, na świat przyszedł jeden z największych mistrzów w historii boksu, Joe Louis. Urodzony w LaFayette pięściarz przez niespełna dwanaście lat zasiadał na tronie wagi ciężkiej, 25-krotnie broniąc tytułu mistrza świata. To rekord, który przetrwał już ponad 60 lat.
Zawodową karierę rozpoczął w 1934 roku w Chicago. Przez kolejne walki szedł jak burza, zdecydowaną większość z nich wygrywając przed czasem. Kiedy wydawało się, że nikt nie może go zatrzymać, w czerwcu 1936 roku zrobił to niespodziewanie doświadczony Max Schmeling.
Po pierwszej porażce Louis, który zlekceważył przygotowania do starcia ze Schmelingiem, szybko wziął się do pracy i wrócił na ring w piorunującym stylu. Odniósł kilka zwycięstw i w końcu w połowie 1937 roku otrzymał walkę o mistrzostwo świata z Jimem Braddockiem. Szansę wykorzystał, nokautując czempiona w ósmej rundzie. Był to efektowny początek długich, zawiadywanych twardą ręką rządów "Brązowego Bombardiera".
Już u ich początku, w czwartej obronie tytułu, Louis ponownie zmierzył się ze Schmelingiem. Tym razem, czy tego chcieli czy nie, nie chodziło tylko o sport. Rozegrany na kilkanaście miesięcy przed wybuchem drugiej wojny światowej pojedynek miał symbolizować walkę amerykańskiej demokracji z nazistowskimi Niemcami. Podczas spotkania w Białym Domu prezydent Roosevelt powiedział Louisowi: "Joe, potrzebujemy twoich mięsni, aby pokonać Niemcy".
Za drugim razem Louis, doskonale zdający sobie sprawę z wagi pojedynku, nie dał Schmelingowi szans. Walka, którą na Yankee Stadium oglądało ponad 70 tysięcy kibiców, a z której relacji ponad 100 milionów słuchało przy radioodbiornikach, trwała 124 sekundy. Louis został bohaterem Ameryki, a Schmeling w niesławie wrócił do Niemiec. Mimo napiętych stosunków pomiędzy ich krajami pięściarze pozostali przyjaciółmi.
W kolejnych latach "Brązowy Bombardier" nadal wygrywał, odprawiając czołowych zawodników tamtych czasów, m.in. Arturo Godoya, Buddy’ego Baera, Billy’ego Conna i Jersey Joe Walcotta. Przegrał w końcu we wrześniu 1950 roku, po 11 latach, 8 miesiącach i 8 dniach na szczycie wagi ciężkiej. Jego pogromcą okazał się Ezzard Charles.
Louis nadal boksował, ale był już cieniem siebie sprzed lat. Jego karierę zakończył w październiku 1951 roku Rocky Marciano, nokautując swojego idola w ósmej rundzie walki w Madison Square Garden. Po pojedynku Marciano poszedł do szatni Louisa i przeprosił za to, że go pokonał.
Na sportowej emeryturze Louis borykał się z problemami finansowymi. Nie zniknął jednak ze sceny i wciąż od czasu do czas pojawiał się przy ringu przy okazji ważnych walk. W ostatniej, jaką zobaczył, Larry Holmes pokonał 11 kwietnia 1981 roku Trevora Berbicka. Kilka godzin po finalnym gongu Louis doznał zawału serca i zmarł 12 kwietnia w szpitalu Desert Springs w Paradise w stanie Nevada.
W 1990 roku, w pierwszym naborze, został włączony do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sław. Do dzisiaj w powszechnej opinii ekspertów uchodzi za jednego z dwóch, obok Muhammada Alego, najlepszych pięściarzy w historii wagi ciężkiej.