HOWARD WINSTONE - JEDNORĘKI MISTRZ

Dwa lata temu na ekrany kin (niestety nie w Polsce) wszedł fim "Risen" przedstawiający historię jednego z najpopularniejszych walijskich pięściarzy, mistrza świata i wielokrotnego mistrza Europy w wadze piórkowej w latach 60., Howarda Winstone'a. Film ten cieszył się sporym zainteresowaniem w środowisku bokserskim, ze względu na udział w nim wielkich gwiazd współczesnego boksu - w epizodycznych rolach wystąpili Enzo Maccarinelli oraz Tim Witherspoon, natomiast w jednej z głównych ról obsadzono Erika Moralesa, który wcielił się w rolę Vincente Saldivara, mistrza świata WBC i WBA w wadze piórkowej. Granego przez Moralesa pięściarza połączyła z bohaterem tej historii wspaniała ringowa trylogia. Winstone trzykrotnie podchodził do walki o pasy będące w posiadaniu Saldivara, w roku 1965 przegrywając na punkty po 15 rundach, podobnie dwa lata później, wreszcie w tym samym 1967 roku w ostatniej odsłonie trylogii Walijczyk uległ przed czasem w 12 rundzie. Gdy po tej walce Saldivar zakończył karierę, Winstone raz jeszcze spróbował sięgnąć po pas WBC, tym razem z powodzeniem, gdy już trzy miesiące później w londyńskiej Royal Albert Hall znokautował w 9 rundzie Mitsunoriego Seki. Tytułem mistrza świata cieszył się zaledwie pół roku, ale wpisał się na trwałe do historii brytyjskiego boksu, także dlatego, że jego droga na szczyt była usłana większymi przeszkodami, niż u większości pięściarzy.

ZOBACZ TRAILER FILMU O HOWARDZIE WINSTONIE>>>

Historia Howarda Winstone'a to zapis przezwyciężenia przeciwności losu, które omal nie przekreśliły sportowej kariery Walijczyka. Winstone, dobrze zapowiadający się młody pięściarz amatorski, dorabiający sobie jako nastolatek w fabryce zabawek w swoim rodzinnym mieście, stracił w wypadku trzy palce prawej dłoni. Początkowo wszystko wskazywało na to, że będzie to oznaczało rozbrat z boksem. Jednak siła woli Winstone sprawiła, że młody pięściarz postawił na swoim i wrócił na ring. Oczywiście w wyniku kontuzji nie był w stanie zadawać mocnych ciosów prawą ręką, co zmusiło go do wypracowania własnego, oryginalnego stylu opartego na uderzeniach z lewej ręki. Rzadko wygrywał przed czasem, nie dysponując na skutek urazu kończącym ciosem z prawej, ale bez problemu punktował rywali z dystansu. Szybko okazało się, że taki styl także pozwala na osiąganie sukcesów, początkowo na ringach amatorskich, gdy został mistrzem Wspólnoty Brytyjskiej. W sumie stoczył 86 walk amatorskich, z których przegrał zaledwie trzy.

Jego kariera na ringach zawodowych potoczyła się równie błyskotliwie. W ciągu dwóch pierwszych lat profesjonalnej kariery stoczył 24 zwycięskie walki i w 1961 roku sięgnął po tytuł mistrza Wielkiej Brytanii w wadze piórkowej, którego bronił kilka razy w ciągu kolejnych dwóch lat. W 1963 roku został mistrzem Europy i skutecznie bronił tego tytułu przez następne trzy lata. Potknął się dopiero jako pretendent do mistrzostwa świata, we wspomnianych wyżej trzech walkach z Saldivarem. Karierę zwieńczył mistrzostwem świata, a po utracie pasa w 1967 roku przeszedł na sportową emeryturę. W ciągu ośmiu lat stoczył 67 zawodowych walk, z których przegrał zaledwie sześć. Zmarł w wieku 61 lat w 2000 roku i spoczął w swojej rodzinne miejscowości Merthyr Tydfil w Walii, gdzie wdzięczni mieszkańcy postawili mu pomnik. Dzięki filmowi postać bohatera sprzed pół wieku może być znów inspiracją nie tylko dla kibiców boksu, w dążeniu do realizowania marzeń poprzez pokonywanie własnych słabości i ograniczeń.