ANTKIEWICZ, Aleksy

Urodzony 12 listopada 1923 w Katlewie na Warmii, skąd rodzina Antkiewiczów (miał jeszcze trzech braci) przeniosła się do Gdyni (1926). Tam w wieku piętnastu lat w remizie strażackiej na Oksywiu zapoznał się z boksem podczas treningów miejscowego klubu Błękitni. Po jego rozwiązaniu w 1939 roku przeniósł się do WKS Flota, gdzie jeszcze przed wojną stoczył kilka walk pokazowych oraz brał udział w meczach towarzyskich. W czasie okupacji niemieckiej był przymusowym robotnikiem warsztatu naprawiającego zbombardowane tory. Wyzwolenie (VIII Armia Amerykańska) zastało go w obozie pracy w Burghausen, w Bawarii, w maju 1945 roku. Przypomniał sobie o boksie staczając kilka pojedynków z czarnoskórymi żołnierzami amerykańskimi, po czym przez Czechosłowację wrócił do kraju. Rodzina przeżyła wojnę w komplecie. Wrócił też do boksu w klubie Grom Gdynia (1945), potem była Kotwica (1946), a następnie Milicyjny Klub Sportowy Gdynia (1946-1948), który po przeniesieniu do Gdańska przekształcił się w Gwardię (1949-1955). Temu klubowi Antkiewicz pozostał wierny i walczył pod jego banderą już do zakończenia kariery (6 lutego 1955). Od początku wyróżniał się niezwykłą bojowością, odwagą, żelazną kondycją i silnymi uderzeniami z obu rąk, toteż szybko otrzymał prasowy przydomek "Bombardier z Wybrzeża".

W trakcie swojej kariery boksował w kategoriach od piórkowej do lekkopółśredniej. Tytuły mistrza Polski wywalczył pięć razy z rzędu - czterokrotnie w wadze piórkowej (1947-1950) i raz w lekkiej (1951). Pierwszy raz zaakcentował swoją supremację w kraju już w 1947 w Katowicach. Wygrał wtedy z Antonim Czortkiem, Stanisławem Woźniakiewiczem oraz Tadeuszem Możdżyńskim i przez nokaut w trzeciej rundzie z Michałem Janowczykiem. W meczach międzypaństwowych wystąpił trzynastokrotnie, notując sześć zwycięstw. Największe sukcesy święcił w imprezach indywidualnych. W 1947, 1949, 1951 i 1953 roku reprezentował biało-czerwone barwy na mistrzostwach Europy. Na ostatnich z nich, w Warszawie, zdobył brązowy medal. Po zwycięstwie nad Rumunem Fiatem i Anglikiem Hinsonem, przegrał w półfinale z przyszłym mistrzem, reprezentującym ZSRR Władimirem Jengibarianem. Obserwatorzy, specjaliści i kibice byli wówczas przekonani o wyższości Polaka, jednak innego zdania byli sędziowie, przyznając wygraną Jengibarianowi. „Bombardier z Wybrzeża” zdobył natomiast dwa medale olimpijskie. Najpierw w 1948 roku w Londynie zdobył pierwszy po wojnie medal olimpijski – brązowy, w wadze piórkowej. W eliminacjach pokonał na punkty Leona Traniego (Filipiny) i Garcia Arcilę (Peru), w ćwierćfinale zwyciężył Bung Nan Su (Korea), ale w półfinale przegrał z Włochem Ernesto Formentim. W pojedynku o trzecie miejsce (wtedy nie przyznawano dwóch brązowych medali) wygrał z Francisco Nunezem z Argentyny. Warto przy okazji dodać, że nie tylko był to pierwszy medal olimpijski po wojnie, ale i pierwszy w boksie. Jeszcze lepiej zaprezentował się cztery lata później w Helsinkach, gdy awansując do kategorii lekkiej doszedł aż do finału. Najpierw w eliminacjach wygrał jednogłośnie na punkty (3:0) z Benjaminem Enriquezem (Filipiny), w drugiej kolejce w takim samym stosunku pokonał Hansa Wernera Wohlersa (RFN), w ćwierćfinale nie dał szans (3:0) Fredericowi Reardonie (Wielka Brytania), a w walce o olimpijski finał już w pierwszej rundzie znokautował Georghe'a Fiatema z Rumunii. Po zaciętym pojedynku o złoto musiał uznać wyższość Aureliano Bolognesima z Włoch, choć trzeba też zaznaczyć, że przegrał niejednogłośną decyzją sędziów (1:2).

Ogółem w swojej karierze stoczył 250 walk, z których 215 wygrał (blisko 60 razy przed czasem), 8 zremisował i tylko 27 przegrał. Brąz w Londynie zagwarantował mu zwycięstwo w corocznym plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca w Polsce w 1948 roku. Po zakończeniu kariery pracował jako trener w macierzystym klubie Wybrzeżu Gdańsk. Jego wychowankiem był między innymi Kazimierz Adach, który na igrzyskach w Moskwie, 32 lata po sukcesie swojego opiekuna, zdobył brąz olimpijski.

Więcej znanych sylwetek na Boisko.pl

Aleksy Antkiewicz zmarł po długiej chorobie 3 kwietnia 2005 roku w Gdańsku w wieku 81 lat.